“Sorry voor de zooi. Het is me niet gelukt om het huis op te ruimen. Maar het loopt me ook allemaal over de schoenen.” Vera staat in de deuropening van haar huis. Ik kijk onwillekeurig naar haar schoenen. Het zijn teenslippers. Met haar linkerhand veegt ze een lok voor haar ogen weg. De andere hand, met sigaret tussen de vingers, wappert min of meer in de richting van een opgewekte vrouw die het tuinpad opgelopen is.

 Ik loop elke dag langs haar huis. Tijdens mijn vaste wandeling met mijn kleine Boomerhondje door de buurt. Dit is de eerste keer dat ik haar zie. Maar eerlijk gezegd ken ik Vera wel al langer. En haar verhaal ook. Ze figureert namelijk in ‘Het gezin centraal en LVB’. Een boek over gezinsgerichte hulp aan jeugd en/of ouders met een licht verstandelijke beperking. En dat boek heb ik gelezen.

Op een dag kreeg ik een pup. Kaas. Een wollig hondje in zakformaat, niet zwaarder dan een pak vla. Zo’n pup moet een aantal keren per dag worden uitgelaten. Op ons allereerste uitlaatrondje ontmoet ik een kranige dame ergens in de vijftig met een Newfoundlander, een knoeperd van een hond die volgens mijn timmermansoog minstens vijftig kilo weegt. De hond springt tegen mij op en plaatst zijn poten tegen mijn borst. Daardoor hel ik achterover als een populier met tegenwind. Ik weet met een atletische heupbeweging achterwaarts een beschamende val op het achterwerk nog net te voorkomen. “Ga laaglaaglaag”, buldert de vrouw, en zegt op spreektoon tegen mij: “Geen zorgen meneer, ze is alleen maar een beetje speels.” Ze verheft haar stem opnieuw en blèrt: ”Sasja! Ga laaglaaglahaag! Saasjaha. Afafahaf!”. Sasja luistert niet en lebbert vol overgave mijn gezicht af met haar reuzentong.

“Ik heb Anthony een paar keer flink op zijn kop gemept met de pollepel. Dat is niet ok en mij doet het meer pijn dan hem. Maar wat moet ik dan?”. Zo start een gesprek tussen jeugdhulpverlener van het buurtteam Karima en Janice, de wanhopige moeder van de opstandige 14-jarige Anthony. De openheid van moeder blijkt de aanloop naar ‘pollepelgate’ te zijn.

Toen werd ik schrijver. Per ongeluk. Omstandigheden in mijn leven maakten tijd en ruimte vrij om op te schrijven wat ik beleefde, waarover ik nadacht en wat me inspireerde.