Schrijfsels

Het begon met stilte

Het begon met stilte

Toen werd ik schrijver. Per ongeluk. Omstandigheden in mijn leven maakten tijd en ruimte vrij om op te schrijven wat ik beleefde, waarover ik nadacht en wat me inspireerde.

Het schrijven van eerste boek ‘Het gezin centraal’, dat in 2006 uitkwam, was bedoeld om impliciete kennis en inzichten die ik waarnam bij enkele teams ambulante gezinshulpverleners vast te leggen. Ik was als gedragsdeskundige en coach verbonden aan deze teams. Het boek werd uiteindelijk meer dan dat. Het was een poging om een op systeem- en oplossingsgerichte leest geschoeide methode vast te leggen. Het methodisch handelen wilde ik zo concreet en praktisch mogelijk beschrijven. Ik besloot daarbij gebruik te maken van dialogen tussen hulpverleners en cliënten die aan de werkelijkheid ontleend zijn. De stilte én mijn enthousiasme over het werk van deze geweldige groep collega’s gaven mijn schrijverscarrière een kickstart.

Ik ben sindsdien steeds meer gaan schrijven. Artikelen voor tijdschriften, een klein boekje over de evaluatie van het Gezin Centraal-programma. Het tweede boek over straatcultuur en jongerenwerk. Schrijven zag ik destijds echter als nevenactiviteit. Mijn werk als gedragswetenschapper, trainer en coach kwam op de eerste plaats.

Na het schrijven van het derde boek, 1Gezin1Plan, dat ik scheef met een aantal collega’s, begon ik mijzelf langzaam maar zeker als schrijver te beschouwen. Ik durf niet te beweren dat is per se een goede schrijver ben, maar het is wel een deel van mijn identiteit geworden. De uitdrukkingsvorm die schrijven is werd een onmisbaar element in mijn leven en kreeg een steeds groter aandeel in mijn professionele leven. En daarbuiten.

‘Het gezin centraal’ werd intussen meer en meer gebruikt op diverse opleidingen. Dat was aanvankelijk niet mijn opzet. Of beter gezegd, ik had niet gedacht dat het daar goed genoeg voor was. Ik vond intussen dat het boek op de schop moest. De inhoud moest geactualiseerd. De visie en werkwijze van ‘Gezin Centraal’ was intussen verder geëvolueerd. En ik vond het belangrijk dat het boek de juiste inhoud en onderbouwing had die bij een opleidingsboek hoort. De geheel herziene druk 9de druk kwam in het voorjaar van 2017 uit. Bijna twee keer zo dik als de eerste versie uit 2006, ik bleek er een boek aan vast geschreven te hebben. Ik noem een aantal vernieuwingen. Een groot toegevoegd deel dat gaat over werkzaamheid, evidence-based werken, implementatie, professionele effectiviteit en coaching-on-the-job. Het thema rond veiligheid in gezinnen en omgaan met mishandeling en verwaarlozing is grotendeels vernieuwd, grondig en omvangrijk. Het onderwerp opvoeden en vaardigheidstraining is op de schop gegaan en uitgebreid met een beschouwing over wat opvoeden is.

De laatste publicatie is ‘Het gezin centraal en lvb’ met coauteurs Renske van Bemmel en Ella Tacq, in samenwerking met PI-Research, werd in 2019 op de markt gebracht. Ondertussen gaat het schrijven gewoon door. Zo zijn er de verhalen ‘Man met hond’, fictie die weinig met jeugdhulp en orthopedagogiek te maken hebben, of soms per ongeluk toch een beetje. Ik hoop op termijn een verhalenbundel uit te gaan brengen.

Er zijn ook plannen voor twee nieuwe projecten. Een van die twee is ‘Terug naar thuis’. Nadere informatie hierover zal tijdig op de website te vinden zijn. Ondertussen blijf ik artikelen en columns schrijven voor tijdschriften en andere schrijfsels produceren. Bij het tijdschrift Sozio mag ik bij elke editie (vier per jaar) een vaste rubriek in vullen.

Ik probeer in een toegankelijke stijl te schrijven. Ik richt me geregeld rechtstreeks tot de lezer. Ik hoop zo een bepaalde mate van beweging te generen, Dat de lezer iets gaat dóen met wat ik schrijf. Ik schrijf het liefst over zaken waar ik iets bij voel. Of dat nou positieve, negatieve of ambivalente gevoelens zijn, zij zijn de brandstof voor mijn beste teksten. Als het begint met gevoel is de kans volgens mij het grootst dat er een dialoog of discussie over ons vak uit voort komt.

Het terug communiceren gaat vertraagd, omdat een boek of een tekst uiteraard uitsluitend zenden is. Maar uiteindelijk heb ik behoefte aan reactie en krijg die vaak ook. Werken als coach, trainer, gezinshulpverlener of spreker biedt de mogelijkheid om feedback te ontvangen, ideeën aan te scherpen of bij te stellen en inspiratie op te doen. Om vervolgens weer verder te gaan schrijven.

Blijf op de hoogte!

Ongeldig

Ongeldig